ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο δεν αφορά μόνο εκείνον που τον υφίσταται (θύμα) ή εκείνον που τον εξασκεί (θύτη), αλλά αφορά όλους συνολικά τους μαθητές, τους καθηγητές, τη σχολική κοινότητα και ευρύτερα την κοινωνία. Αποτελεί ένα πρώτο στάδιο εκδήλωσης παραβατικής συμπεριφοράς των νέων και η πρόληψη και αντιμετώπισή του κρίνεται επιτακτική ανάγκη. Αξιοποιώντας την πλούσια διεθνή εμπειρία και γνώση για το πρόβλημα, με οργάνωση και συντονισμό όλων των ενδιαφερόμενων φορέων και με το σχεδιασμό μίας εθνικής πολιτικής για το θέμα, είναι εφικτό, αν όχι να εξαλειφθεί, τουλάχιστον να ελαττωθεί σημαντικά η ένταση και η έκταση του φαινομένου.
Τον κυρίαρχο λόγο και τη μεγάλη ευθύνη στην ενεργοποίηση πρακτικών, κυρίως πρόληψης αλλά και αντιμετώπισης του φαινομένου, έχει η εκπαιδευτική κοινότητα με την έμπρακτη και πολύπλευρη στήριξη τόσο της Πολιτείας όσο και της ευρύτερης κοινωνίας. Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εκπαίδευση των καθηγητών στην ορθή αντιμετώπιση του φαινομένου, αλλά και ο ρόλος των γονέων προς τα παιδιά τους, ώστε να περιοριστούν τα φαινόμενα εκφοβισμού στο σχολείο με το σωστό χειρισμό του παιδιού-θύτη και του παιδιού-θύμα. Καθοριστικό παράγοντα αποτελεί η διαρκής και ουσιαστική συνεργασία των γονέων με τους εκπαιδευτικούς και των τελευταίων με τα παιδιά, αλλά και με όσους κοινωνικούς φορείς μπορούν να συνδράμουν αποφασιστικά. Είναι χρέος μας να παρέχουμε στα παιδιά ένα ασφαλές σχολικό περιβάλλον με ίσες ευκαιρίες για όλους και με σεβασμό στη διαφορετικότητα και στις ιδιαίτερες ανάγκες του καθενός.
Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο δεν αφορά μόνο εκείνον που τον υφίσταται (θύμα) ή εκείνον που τον εξασκεί (θύτη), αλλά αφορά όλους συνολικά τους μαθητές, τους καθηγητές, τη σχολική κοινότητα και ευρύτερα την κοινωνία. Αποτελεί ένα πρώτο στάδιο εκδήλωσης παραβατικής συμπεριφοράς των νέων και η πρόληψη και αντιμετώπισή του κρίνεται επιτακτική ανάγκη. Αξιοποιώντας την πλούσια διεθνή εμπειρία και γνώση για το πρόβλημα, με οργάνωση και συντονισμό όλων των ενδιαφερόμενων φορέων και με το σχεδιασμό μίας εθνικής πολιτικής για το θέμα, είναι εφικτό, αν όχι να εξαλειφθεί, τουλάχιστον να ελαττωθεί σημαντικά η ένταση και η έκταση του φαινομένου.
Τον κυρίαρχο λόγο και τη μεγάλη ευθύνη στην ενεργοποίηση πρακτικών, κυρίως πρόληψης αλλά και αντιμετώπισης του φαινομένου, έχει η εκπαιδευτική κοινότητα με την έμπρακτη και πολύπλευρη στήριξη τόσο της Πολιτείας όσο και της ευρύτερης κοινωνίας. Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εκπαίδευση των καθηγητών στην ορθή αντιμετώπιση του φαινομένου, αλλά και ο ρόλος των γονέων προς τα παιδιά τους, ώστε να περιοριστούν τα φαινόμενα εκφοβισμού στο σχολείο με το σωστό χειρισμό του παιδιού-θύτη και του παιδιού-θύμα. Καθοριστικό παράγοντα αποτελεί η διαρκής και ουσιαστική συνεργασία των γονέων με τους εκπαιδευτικούς και των τελευταίων με τα παιδιά, αλλά και με όσους κοινωνικούς φορείς μπορούν να συνδράμουν αποφασιστικά. Είναι χρέος μας να παρέχουμε στα παιδιά ένα ασφαλές σχολικό περιβάλλον με ίσες ευκαιρίες για όλους και με σεβασμό στη διαφορετικότητα και στις ιδιαίτερες ανάγκες του καθενός.